Een van de allerleukste dingen aan mijn job als journalist vind ik de interviews met gepassioneerde, creatieve ondernemers. Dat ik dan bijna schaamteloos vragen kan stellen over hun leven, hun job, hun visie … Het zijn die gesprekken die mij zuurstof geven en inspiratie. Inspiratie om mijn job anders aan te pakken, om ook meer voor mijn passies te gaan, en om de balans werk-vrije tijd/gezin op een andere manier te bekijken of anders in te vullen.

Toen ik een tijd geleden langsging in het handtassenatelier van de zussen Feryn, kwam ik buiten met zo’n energieboost. De zussen Feryn: dat zijn Yanne, Mira en Lize Feryn. Die laatste is ook bekend als actrice en model. Ze hebben samen een atelier in Deerlijk, waar ze sinds een tweetal jaar handgemaakte tassen in leder creëren.

De zussen Feryn (copyright Atelier Feryn)

Op het potje in het atelier

Tijdens het interview, ruim een jaar geleden, drentelde er een peuter rond in het atelier, zat er een baby in de draagzak en was een van de zussen zwanger van nummer drie. Hoe doen ze het toch?, dacht ik toen. Tassen ontwerpen en maken en intussen de potjestraining in goede banen leiden en een huilende baby troosten.

Lize stuurde me begin deze week een mailtje met een update over hun handtassenproject Atelier Feryn. Ze hebben twee nieuwe collecties uit, waaronder voor het eerst ook een unisex collectie. Van die nieuwe collectie maakte fotografe Felicia van Ham foto’s in het station van Antwerpen met Lize en acteur Bill Barberis als modellen.

Bill Barberis staat model voor de Carbon collectie van Atelier Feryn (copyright Felicia van Ham, Atelier Feryn)

Opendeurdag in het atelier

Nu zondag 15 oktober is het opendeurdag in hun atelier (Desselgemstraat 75, Deerlijk). Je kan er tussen 10 en 18u  een blik achter de schermen werpen. Aanrader!

Voor de gelegenheid diep ik nog een stukje van het interview van 1,5 jaar geleden op, toen ze nog maar enkele maanden bezig waren met Atelier Feryn.

Uit het interview met Atelier Feryn :

Hoe kwamen jullie op het idee voor Atelier Feryn?

Yanne: “We waren er van jongs af aan van overtuigd dat we later een winkeltje met zelfgemaakte spulletjes zouden beginnen.”

Mira: “Ja, want dat deden we heel graag: we maakten alles zelf, van kleedjes voor de poppen tot kleren voor onszelf. Vanaf de lagere school was dat al zo. Lize heeft bijvoorbeeld haar kleren voor haar plechtige communie zelf gemaakt.

Lize: “Een paarse linnen broek! (lacht)”

Mira: “Ik wilde naast mijn eigen kleding ook mijn schoenen kunnen maken. Daarom volgde ik, samen met onze mama, een opleiding schoenen maken. In hetzelfde gebouw was er ook een opleiding handtassen maken. Die sprak ons aan. In schoenen maken is er weinig toekomst omdat je voor elk model en elke maat een andere leest nodig hebt, de investering is meteen enorm. Bij tassen is er meer mogelijk en haalbaar. We zijn met de vier meisjes van ons gezin, de drie zussen en onze mama, die opleiding gaan volgen: lederbewerking in Lokeren.”

Was het meteen de bedoeling om er professioneel iets mee te doen?

Mira: “Nee, dat idee is later gegroeid.”

Yanne: “Ik ben kleuterleidster van opleiding en had kort na elkaar mijn kindjes, daarom was ik een tijd thuis. Ik had de tijd om op het plan te broeden. Ik ben afgestudeerd als lederbewerker in juni (2015) en het leek ideaal om er nu (najaar 2015) mee te starten. Mira was een beetje uitgekeken op haar job als grafisch ontwerpster.”

Lize: “Voor mij is het handig om een plan B te hebben naast het acteren. In rustige periodes kan ik daar op terugvallen. In tussentijd is ons concept al een paar keer bijgestuurd. Maar dat is ook het leuke: we zijn aan niemand iets verplicht. We hoeven de modeseizoenen niet te volgen. We volgen ons buikgevoel. Ik zou dit met niemand anders kunnen doen dan met mijn zussen. Mijn zussen zijn eigenlijk eerder vriendinnen. We hebben een heel goeie band.”

Hebben jullie een rolverdeling?

Yanne: “Niet echt, een ontwerp groeit heel organisch. Er is altijd wel iemand die een voorzet doet, maar dan wordt er samen op verder gewerkt. We hebben het idee dat minstens twee van de drie akkoord moet zijn en dat de derde dan maar moet plooien als die het niet goed vindt. (lacht)”

Jullie hebben een vaste collectie, maar maken daarnaast ook tassen op maat?

Yanne: “Ja, er zijn de vaste collecties waar je als klant niks kan aan veranderen, maar daarnaast hebben we een basiscollectie waarbij je kan kiezen welke maat je wil, welke kleur, …

Mira: “Alles kan volledig gepersonaliseerd worden. We hebben bijvoorbeeld een klant die een liefdesbrief in zijn handtas liet graveren voor zijn vriendin. Geweldig, toch! Dat is een prachtig cadeau. ”

Yanne: “Die persoonlijke gravures versterken het ambachtelijke verhaal. Het zorgt er ook voor dat het contact tussen maker en klant heel nauw is. ”

Geloven jullie in de toekomst van handwerk en willen jullie het kleinschalige karakter graag behouden?

Yanne: “Ja, het kleinschalige vinden we net heel leuk. We willen de oplages klein houden en via de webshop en het atelier verkopen.”

Mira: “Daarbij komt ook dat we het maken zelf heel graag doen. We hebben een carrièreswitch gedaan om achter de naaimachine te kunnen zitten. Ik was voorheen ook creatief bezig: ik was vormgever van beroep. Maar op den duur zat ik enkel achter mijn computer en vond ik mijn job eigenlijk niet creatief meer. In het begin als we in het atelier aan het werk waren, voelden we ons bijna schuldig omdat we gewoon ‘aan het knutselen’ waren. Nu zijn we nog iedere dag gelukkig omdat we van onze hobby echt ons werk konden maken.”