Voorgerecht 1: sint-jakobsvrucht, gemarineerde zalm en wortel

Sinds C-Jean zijn ster verloor, telt Gent nog één restaurant met een Michelinster: Jan Van den Bon. Hoewel de zaak al bestaat sinds 1986 en zijn ster al verschillende jaren wist te behouden, hadden we er nog nooit een voet binnengezet. Niet onlogisch, want de prijzen zijn er natuurlijk niet mals, en het restaurant staat niet bepaald bekend om zijn vernieuwende keuken.

Deze week schoven we er uiteindelijk toch eens aan tafel. Een bevriend koppel had ons namelijk verzekerd dat de gerechten er dan wel klassiek, maar zeer lekker waren. Bovendien was het onze eerste avond samen uit sinds de geboorte van zoonlief. Een speciale gelegenheid dus.

Het interieur voerde ons meteen twintig jaar terug in de tijd: donkerblauw vasttapijt, zalmkleurige muren en dito gordijnen, en schilderijen in felle eighties kleuren. Het is niet meteen hoe wij dit mooie pand zouden inrichten, maar onze tafel met zicht op de mooie tuin maakte veel goed.

We gingen voor het seizoensmenu: sint-jakobsvruchten met gemarineerde zalm en wortel, kreeft met mousseline van broccoli en boekweitragout van groenten en curry met Crotin Chavignol, en vervolgens fazant met ganzenlever en witloof. Voor het nagerecht konden we kiezen tussen kaas of een zoet dessert met peren en chocolade. Dat klinkt niet alleen allemaal zeer klassiek, zo zag het er ook uit. En dan bedoelen we niet ‘klassiek’ zoals in ‘tijdloos’, maar zoals in ‘een donkerblauw kostuum met veel te grote epauletten gecombineerd met een bordeaux hemd’, of zoals in ‘zwarte mocassins met witte sokken’. Eigenlijk leek de bordenschikking geïnspireerd op de schilderijen die aan de muur hingen. Geen goede keuze, als je ‘t ons vraagt. En de smaak van de gerechten, die was navenant.

Voorgerecht 2: kreeft, broccoli, boekweitragout en geitenkaas

We proefden onder meer een slap uitgevallen krokantje van wortel, zuurdesembrood dat op zijn minst een dag te lang had liggen weken in de boter, een smakeloze streep broccoli en geitenkaas die voor geen meter bij de kreeft paste. Niet alles was slecht – de sint-jakobsvruchten waren precies goed gebakken, en met de fazant was op zich ook niets mis – maar lekker, en ook nog eens een ster waard? Helaas, het antwoord luidt nee.

Hoofdgerecht: fazant, ganzenlever, witloof

De bediening is tot slot nog een eervolle vermelding waard. In geen enkel restaurant toonde men ooit zo’n grote belangstelling voor ons privéleven. De gastvrouw en onze ober vuurden afwisselend vragen op ons af die onder meer peilden naar hoeveel kinderen we hadden, hoe oud die waren, in welke straat we woonden, waar we geboren waren, naar waar we vorig jaar op reis waren geweest, en hoe we de overgang van oud naar nieuw zouden vieren. Een beetje speciaal, maar op zich niet onsympathiek. De vriendelijke ober voelde zich tegen het einde van de avond zelfs zo op zijn gemak dat hij ons zijn eigen plannen voor eindejaar uit de doeken deed: als enige alleenstaande met een paar bevriende koppels gaan eten bij een zeer rijke vriendin die erop stond dat iedereen zijn eigen maaltijd zou betalen. ‘Die rijke vrienden, ’t zijn nog de ergste van al,’ besloot hij grinnikend. Voor u het vraagt: onze gezichten bleven netjes in de plooi.

Ons etentje bij Jan Van den Bon werd er zo eentje dat we nooit meer zullen vergeten. Jammer genoeg zaten de gerechten daar voor niets tussen. Met andere woorden: wie in Gent lekker wil eten gaat beter niet op zoek naar een ster, maar spaart zijn geld liever. Om de keuken van de Flemish Foodies te ontdekken in Volta, J.E.F. of De Vitrine, bijvoorbeeld. Want als Jan Van den Bon een Michelinster verdient, dan mogen zij er wat ons betreft elk drie krijgen. En blijkbaar zijn we niet de enigen die er zo over denken. Want op een andere tafel van vier na waren we die donderdagavond de enige gasten in dit sterrenetablissement.

 Jan Van den Bon: www.janvandenbon.be 

The Flemish Foodies: www.flemishfoodies.be